Dag 362

Bezoek aan Duitse wijnboeren, dag 2

Gisteravond ben ik met een gerust hart en hoofd gaan slapen. Ik heb mijn vier weekstages voor 2014 rond! Eén maal in de Moezel bij Clemens Busch, twee maal in de Ahr bij Michael Kriechel en Marc Linden en één maal bij Reinhold Grossman in de Nahe. Vandaag dus gewoon op bezoek bij wijnboeren, kletsen en proeven, kijken en voelen… Lekker!

Ik duik verder de Rheinlandpfalz in, op bezoek bij een wijnboer die een aansprekende website heeft en waarvan ik weet dat hij nog maar net komt kijken. En tegelijk ook een rot in het vak, die biologisch verbouwd.

3. Weingut Engel, Flörsheim-Dalsheim
Wat heerlijk om mee te maken, zo’n jonge wijnboer. Albrecht Engel, zoon in een wijnfamilie, is 21 en zit nog op school. En hij ziet het bedrijf van zijn vader en moeder en omringende familieleden en denkt – al lang – “Zo ga ik het niet doen!”

Albrecht heeft wijn door zijn aderen lopen en wil dan ook echte wijn maken. Wijn van de klassieke druivenrassen die in de Rheinhessen van oorsprong thuis horen. Mooie droge wijnen, mono cépage, met lekker veel terroir en hoge kwaliteit.

Bij aankomst sleept hij mij gelijk mee de gaard door, en laat vol enthousiasme zien wat er gebeurt op de Frauenberg, een van de heuvels in de omgeving waar grote wijnarealen staan. De grond is er rood van het ijzer, de helling niet te stijl en de ranken lijken allemaal vrij jong. Navraag over de leeftijd van de ranken leert dat er niet al te lang geleden een soort ruilverkaveling heeft plaatsgevonden, waarbij er gelijk ook nieuwe wegen zijn aangelegd. Alles opgelegd door de overheid.

De ronde door de velden eindigt in het gebouw waar Albrecht de wijn maakt. Het is de oude familieplek, die inmiddels te klein is voor de wijnen van vader Udo, eigenaar van Weingut Udo Engel. Albrecht begint een beetje te glimmen als we de ruimtes induiken. Vol trots toont hij alle onderdelen van de wijnproductie en laat uiteindelijk een paar wijnen rechtstreeks uit de cuve proeven.

Zeker het proeven van de Riesling is een nieuwe ervaring. De gisten zijn er nog volop in aanwezig, wat de wijn een wit troebele kleur geeft. Het is leuk om eens zulke jonge wijnen, recht uit het vat, te proeven en te bemerken wat er nog allemaal met de smaak gebeurt. De wijn is inmiddels ruim twee maanden in aanbouw en heeft nog een paar weken te gaan voordat ze klaar zijn of uitgebouwd worden. Daar gebeurt dus nog heel veel, maar je proef al wel de potentie van de wijn.

Albrecht is ook zeer geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik leg hem uit waar ik vandaan kom, hoe ik op het idee ben gekomen en wat ik hoop te gaan bereiken. Het verbaast hem wel dat ik wil gaan werken met de nieuwe druivenrassen, waar hij het niet hoog mee op heeft. Maar na uitleg dat Nederland gewoon te weinig zonuren heeft en te vochtig is voor de schimmelgevoelige rassen, gaat hij mee in mijn keuzes.

Al kletsend en filosoferend eindigen we in de proefkelder, terug op de plek waar ik de korte reis met Albrecht begonnen ben. Ik proef vijf van zijn 2012 wijnen, zijn eerste eigen wijnjaar. Te bedenken dat hij deze wijn dus eigenlijk begonnen is te maken voor hij 20 was, is best indrukwekkend. En de wijnen zijn dat ook!

Hij heeft zijn wijnen ingedeeld in twee klassen, eigenlijk analoog aan de klassieke AOC indelingen, zoals je ze veel aantreft in bijvoorbeeld Frankrijk. Er zijn drie wijnen die van druiven uit het gebied zijn gemaakt, naast de twee wijnen van druiven specifiek uit het dorp. Of eigenlijk twee dorpen: Nieder-Flörsheim en Dalsheim. De wijnen uit de dorpen maakt hij in een hogere kwaliteit, wat begint met minder druiven en dus minder opbrengst per rank.

De drie wijnen van het eerste type maakt Albrecht zeer droog! Er zit zeer weinig restsuiker in. De eerste is van de Riesling druif, de tweede van Silvaner en de laatste van de voor mij totaal onbekende druif Scheurebe. Het zijn alle drie al zeer mooie wijnen, met veel smaak en terroir. De laatste opende ook al mooi in de neus, waar de andere twee nog zeer gesloten zijn. Na die open neus geeft de Scheurebe een kleine smaakexplosie af aan je tong, met sappige smaken en een peperig gevoel op het verhemelte.

Van de hogere segment wijnen maakt hij een Riesling en een Weisser Burgunder. De eerste is een kleine teleurstelling. Van een Riesling verwacht ik wel wat, zeker in deze vorm. Maar de neus is gesloten, het zuurtje te scherp en de smaak redelijk vlak. De nasmaak is foetsie voor je het weet.

De 2012 Dalsheim Weisser Burgunder is echter een juweeltje, met een strakke, frisse, grassige neus en een verrassend volle smaak, lekker scherp zuurtje en een beetje boter. In de lange nasmaak zit een beetje artisjok. Een doos Scheuerebe en een doos Weisser Burgunder verdwijnen in de kofferbak.

Bij het afscheid spreken we beide de wens uit in contact te blijven. Ik heb met Albrecht en mooi adres en een goed contact te pakken voor een zeer leerzame langere stage, ergens in 2016 of 2017. Geweldig!

4. Weingut Reinhold Grossmann, Windesheim
De biologische wijnboer Grossmann heb ik al uitgebreid gesproken vanuit Nederland, in verschillende telefoongesprekken. Een eigenwijze, soms iets negatieve man, met veel tekst en passie voor zijn bedrijf.

Reinhold heeft negen hectare wijnranken over 30 kaveltjes in en om Windesheim in het Nahe wijngebied. Hij verbouwt veel nieuwe soorten druiven, waarvan ik nu in gedachte de notitie maak nog eens na te vragen welke soorten precies. In ieder geval Regent, maar ook de meer klassieke rassen als Spätburgunder en Reisling.

Bij aankomst sleept ook Reinhold mij gelijk mee op een ronde door de velden. Links en rechts stappen we uit, waarbij ik wordt gewezen op wat volgens hem heel goed en wat heel slecht is. De manier van omgang met en respect voor de grond, goed en zeer slecht gesnoeide ranken… Alles wijst hij aan, neemt het in de vingers en licht alles uitgebreid toe.

Tussendoor stelt hij mij regelmatig een vraag, over hoe ik ben begonnen en wat ik van plan ben, maar met beantwoorden kom ik nooit ver. Voordat ik mijn eerste zin af heb, ziet hij alweer iets waar hij mij op móét wijzen en waarover hij weer graag wil vertellen. Ik laat hem dit graag doen! De man weet duidelijk heel veel en legt de zaken goed en rustig uit. Ik heb nu al, zo halverwege ons tochtje, heel veel zin om een week stage te gaan lopen hier.

Terug op het domein schuiven we in de keuken aan bij zijn vrouw en twee dochters voor koffie en koek. De dames sluiten naadloos aan in ons gesprek en we praten door over de zin én onzin van wijn maken en waarom ik toch in Godsnaam ga beginnen met het vak! Lachend nemen we afscheid van elkaar. Kort maar, want half februari ben ik terug voor mijn eerste stageweek. Zin in!